Recensie
NRC Handelsblad van 9 oktober 1995
Viktor Frölke (De ConcertZender, Amsterdam)

Gitarist Gary Lucas is technicus en musicus.

Voor beginnende (elektrisch) gitaristen moet het een droom zijn.
Een avond lang in je eentje freaken op je favoriete gitaar voor betalend publiek, zoals Gary Lucas deed in het Bimhuis. Het is trouwens maar goed dat dat een droom blijft. Lucas bewijst als een van de weinigen dat hij genoeg techniek, humor en ideeën in huis heeft om langere tijd de aandacht vast te houden op zijn instrument. Niet alleen met jankende uithalen en vibraties, maar ook en vooral met eenvoudige, gevoelige folksongs.

Wat die techniek betreft: Lucas probeert zo'n beetje alle effecten uit die je met elektische vervormers op een gitaar kunt bereiken. Naast hem op het podium staat een tafeltje met randapparatuur dat eruit ziet als een opengewerkte televisie. Voor zijn voeten liggen pakweg 15 pedalen en achter hem staat een tweetal flinke versterkers. Vooral de digitale delay, waarmee hij loops (repeterende geluidspatronen) maakt, is een speeltje dat hij koestert. Eerst voert hij een paar accoorden in, drukt dan op wat knoppen en begint op een frenetieke manier te soleren. Als dat hem nog te braaf klinkt, trapt hij een paar pedalen in of trekt verwoed aan de snaren, ondertussen met een demonische grijns op zijn gezicht de zaal in turend.

Gelukkig heeft hij daarnaast een oude akoestische Gibson bij zich en een heel oude 'steelguitar', die hij gebruikt voor liedjes. Die liedjes, al te horen op zijn eerste solo-CD 'Skeleton at the Feast' (voor een groot deel opgenomen tijdens een concert in Amsterdam in 1990) bestaan veelal uit een dromerige, maar krachtige melodie. Soms zingt hij erbij, maar dat kan hij beter laten. Zo gespeeld, zonder kunststukjes, blijven ze aangenaam nazoemen in het hoofd.

Vorige jaar kwam 'Bad boys of the Arctic' uit, een CD van 'Gods and Monsters', Lucas' vaste groep. 'Gods and Monsters' spelen uitsluitend dit soort rechttoe-rechtaan stukken, maar gek genoeg komen ze in de solo-uitvoering veel beter tot hun recht. Vooral 'Police Dog Blues' ("opgedragen aan rechercheur Mark Fuhrmnan uit Los Angeles", zoals de gitarist droogjes meldde bij het optreden) en 'The Nightmare of History' zijn schitterend in hun soberheid.

In de toegift greep Lucas toch maar weer naar zijn apparatentafel en inderdaad, wat hij daaruit weet te halen is verbluffend.
Gitaarverslaafden die hiervan het fijne willen weten kunnen de muzikant in New York per e-mail raadplegen. Zijn adres is gary@garylucas.com.